Entà jo, es dus teories o paradigmes, de Piaget e Vygotsky, se centren en eth desvolopament cognitiu des mainatges, mès tamben ena adquisicion de navères abilitats e coneishements per part des mainatges.
Es alumnes an d’estèr actius e es protagonistes deth sòn aprendisatge, pr’amor que d’aguèsta forma, es conseishements seràn milhor integradi.
Vygotsky se centre especiaument sobre er aspecte sociau e culturau dera adquisicion de navères compenténcies, pr’amor qu’era interaccion, especiaument damb adults, ei en centre d’aguèst paradigme.
Era mia opinion ei qu’eth ròl des professor a cambiat fòrça: ara eth profeesor acompanha e ajuda es alumnes a trapar e elaborar era informacion quan abans, transmetie eth saber de forma verticau a uns alumnes passius que solament ac repetie, e arrés s’assabentaue de si assimilen o no es contenguts.
En fin, es dus paradigmes son fòrça complementari e insistissen sobre eth protagonisme deth mainatge e era importancia der socialisacion.
Sò d’acòrd damb tu: aguestes teories non son pas naues, mès tanben ei vertat qu’es sistèmes educatius son ciclícs: se botgen coma se siguesse mòda damb ua metodologia mès activa, dempús mès passiva… On es alumnes an de desvolopar “ara sua volontat”, dempús se trapen dificultats en airau dera disciplina e se torne a virar tà un sistèma mès rigíd… Me resulte difícil enténer per qué non s’emplegue un sistèma mès “equilibrat”, sense tanta polarizacion. Damb tan de temps qu’a passat, ja auríe d’èster facil d’auer trapat un sistèma mès “ideau”, vertat?
Entà jo, es dus teories o paradigmes, de Piaget e Vygotsky, se centren en eth desvolopament cognitiu des mainatges, mès tamben ena adquisicion de navères abilitats e coneishements per part des mainatges.
Es alumnes an d’estèr actius e es protagonistes deth sòn aprendisatge, pr’amor que d’aguèsta forma, es conseishements seràn milhor integradi.
Vygotsky se centre especiaument sobre er aspecte sociau e culturau dera adquisicion de navères compenténcies, pr’amor qu’era interaccion, especiaument damb adults, ei en centre d’aguèst paradigme.
Era mia opinion ei qu’eth ròl des professor a cambiat fòrça: ara eth profeesor acompanha e ajuda es alumnes a trapar e elaborar era informacion quan abans, transmetie eth saber de forma verticau a uns alumnes passius que solament ac repetie, e arrés s’assabentaue de si assimilen o no es contenguts.
En fin, es dus paradigmes son fòrça complementari e insistissen sobre eth protagonisme deth mainatge e era importancia der socialisacion.
Sò d’acòrd damb tu: aguestes teories non son pas naues, mès tanben ei vertat qu’es sistèmes educatius son ciclícs: se botgen coma se siguesse mòda damb ua metodologia mès activa, dempús mès passiva… On es alumnes an de desvolopar “ara sua volontat”, dempús se trapen dificultats en airau dera disciplina e se torne a virar tà un sistèma mès rigíd… Me resulte difícil enténer per qué non s’emplegue un sistèma mès “equilibrat”, sense tanta polarizacion. Damb tan de temps qu’a passat, ja auríe d’èster facil d’auer trapat un sistèma mès “ideau”, vertat?